Rien vertelt over zijn herstel na sepsis, deel 4

In deze blog-serie vertelt Rien over zijn sepsis-ervaring in 2019. Ongeveer om de 3 weken verschijnt een vervolg. Hieronder het vierde deel van zijn verhaal.

Vrijdag 8 maart 2019.
De verpleegkundige Suus kwam ‘s ochtend binnen en maakte me erg vrolijk wakker en vroeg me of ik er zin in had vandaag. “Uh ja, hoezo?” vroeg ik. “Nou, je gaat vandaag verhuizen” antwoordde ze. “Eerst nog even wassen, dan alles uit je halen en als de arts het goed vindt én er is boven ruimte dan mag je hier weg”. Nou, dát was niet tegen dovemans oren gezegd, dus gewillig liet ik me weer wassen, en weer vond ik het niet prettig dat twee dames ook aan mijn intiemste delen zaten, maar ja, je moet er wat voor over hebben toch? Het verwijderen van de nek- en lies katheter was zo gebeurd, maar het gewone katheter was toch wel iets waar ik torenhoog tegenop zag. Suus moest daarom nogal lachen. “Dat is wel een dingetje voor mannen hé?” zei ze me. “Nou, een dingetje? Zeg maar gerust een ding!” antwoordde ik haar. “Het valt allemaal heel erg mee hoor, maak je maar niet druk” stelde ze me gerust. En inderdaad, even later was ik weer bijna helemaal slang-loos en klaar om naar de andere kamer te gaan.

Maar zo snel ging dat nog niet, daar gingen eerst nog een paar uur en een wachtwissel aan voorbij en toen Miranda kwam, mocht ik eigenlijk net naar die kamer toe. En wat voor kamer bleek dat te zijn… Een fantastisch uitzicht over Rotterdam, je eigen toilet en badkamer, je eigen TV en een tablet om allerlei zaken te bedienen en je maaltijden te bestellen. Een duur hotel was er niets bij. Het enige jammere was dat men mij tegelijkertijd vertelde dat ik hier minimaal het hele weekend zou mogen verblijven. Iets wat ik niet wilde want ik voelde me echt heel erg goed en wilde graag naar huis, maar nee, dat kon nog even niet. Er moesten eerst nog een paar tests afgewerkt worden en daarna zou dat door het artsenteam besproken worden en dan mocht ik, misschien, naar huis. Zou op z’n vroegst wel dinsdag of woensdag worden. Dat was even een teleurstelling, maar ja. Het is nog geen maandag en wie weet wat er allemaal nog kan gebeuren dacht ik.

Weekend 9 en 10 maart 2019
Het weekend kabbelde rustig weg. Bezoek van heel veel vrienden en kennissen. Miranda moest zelfs een ‘rooster’ instellen om alles in goede banen te leiden. Maar alles kwam goed en ik had het redelijk naar m’n zin. Had ook nergens last van, alleen het lopen ging toch een stuk minder dan ik verwacht had en ik was blij met de rollator die me ter beschikking gesteld werd. Dan kon ik in ieder geval af en toe rusten en beter m’n evenwicht bewaren tijdens het lopen. Nooit geweten dat zoiets normaals als lopen zó vermoeiend en inspannend kon zijn. Zondags kwamen m’n duikvrienden langs waarmee we de week erop naar de Filippijnen zouden zijn gegaan, maar wat voor ons nu uiteraard niet doorging. Zelf vond ik dat ik er erg goed uitzag en dat ik het goed deed, maar de tranen bij een aantal dames deden me uiteindelijk toch anders geloven. Enfin, ik wenste ze allemaal een goede duikvakantie en liet ze beloven dat ze foto’s zouden delen tijdens de reis zodat Miranda en ik er toch nog een beetje van zouden kunnen genieten.

‘s Avonds op de kamer kon ik niet zo goed slapen, hoe moe ik ook was. Dus dwaalde ik daarom maar een beetje door de gangen met de rollator en ging her en der een gesprek aan met de nachtdienst. Ze namen allemaal heel erg de tijd voor me. Zelfs zo dat de nachtzuster ruim anderhalf uur op mijn kamer met me aan het praten was over hetgeen me overkomen was en me liet zien waar ik mijn medisch dossier kon vinden op de tablet. Toen ze weg was heb ik, met bonzend hart, het verhaal gelezen en kwam ik voor het eerst de woorden sepsis, septische shock en multi-orgaan falen tegen. Zo kwam ik er uiteindelijk achter wat ik mankeerde, of in ieder geval gemankeerd had. Maar daar had ik nu toch geen last meer van? Ik voelde me echt kiplekker!

4 december 2020

Zie voor de andere delen van Riens verhaal:
Deel 1
Deel 2
Deel 3
december 4, 2020
sepsisen1
Gevolgen, Herstel, bezoek, familie, nachtzuster, ontslag, overplaatsing, sepsis, spier- en zenuwzwakte
Laat een reactie achter

Rien vertelt over zijn sepsis-ervaring, deel 3

In deze blog-serie vertelt Rien over zijn sepsis-ervaring in 2019. Ongeveer om de 2 weken verschijnt een vervolg. Hieronder het derde deel van zijn verhaal.

Donderdagochtend 7 maart 2019, rond 07:30 uur
Ik werd uit mijn hazenslaapje gehaald door een paar vrolijke verpleegkundigen. Ze moesten me gaan schoonmaken. Ik wilde tenslotte toch wel schoon en fris zijn als Miranda kwam? Natuurlijk wilde ik dat, maar hoe kon ik onder de douche met al die slangen en draadjes aan me? Nou, dat was niet helemaal de bedoeling zeiden de dames tegen me. Het ging gewoon op bed gebeuren en voor ik het wist werd mijn ziekenhuisschort los gemaakt en lag ik, letterlijk, open en bloot. Enfin, vastgebonden aan je bed kan je je nu eenmaal slecht verweren en dus liet ik ’t maar gelaten over me heen komen. Ook toen ze aan m’n intiemste delen zaten bleef ik rustig, maar erg prettig vond ik het niet. Wel merkte ik dat ik wat scherper zag dan de dag ervoor en dat alle kleuren weer redelijk normaal waren. De verpleegkundigen droegen ook mondkapjes en dus vroeg ik waarom dat was. “Nou, u heeft waarschijnlijk een zeer besmettelijke bacterie bij u, dus u ligt in quarantaine en iedereen die binnenkomt dient een streng protocol te volgen” werd me gezegd. Oké.., weer wat wijzer dus. Maar hoe kwam ik dan aan zoiets? Ik bleef me suf piekeren, maar het was alsof ik door stroop moest gaan om me iets te herinneren. Ik kon er echt niet bij en gaf het maar op. Later waren er een verpleegkundige en een arts bij mijn bed en werd me gevraagd hoe ik me voelde. “Goed, ik heb nergens last van, dus wanneer kan ik weer naar huis?” antwoordde ik. “Nou, voorlopig niet” werd me gelijk te verstaan gegeven. Eerst moest ik koortsvrij zijn (vreemd, ik voelde me kiplekker en totaal niet koortsig) en daarna zou ik eerst naar een kamer buiten de IC gaan en daar wat langer blijven totdat ik wat testen ondergaan had en men het verstandig vond om naar huis te gaan. Tenslotte was ik zeer ernstig ziek geweest en had ik het maar nét gered… Nou, dat laatste sloeg in als een bom. Wát was er dan gebeurd? Uiteindelijk kreeg ik daar geen antwoord op. Ik had erge jeuk aan mijn neus en wilde me daar krabben. Ik kan nu iedereen verzekeren dat dat, als je vastgebonden ligt, een onmogelijkheid is. Dus ik vroeg of ik a.u.b. even losgemaakt mocht worden om me te kunnen krabben. Als ik het héél plechtig beloofde om niet alles uit mijn lichaam te trekken dan wilden ze het wel toestaan en zo gebeurde het ook. In hun aanwezigheid was ik los en kon me heerlijk aan mijn neus krabben, dácht ik… Toch een simpele beweging nietwaar? Arm omhoog, hand naar je neus en krabben maar. Dát bleek een totale vergissing te zijn. Of ik beton aan mijn arm had hangen, zo voelde het. En de arts begon zachtjes te lachen. Ik beet ‘m toe dat hij het eens mocht proberen als ‘ie zolang vastgebonden was geweest. Hierop begon hij nog harder te lachen, maar inmiddels was mijn hand bij mijn neus en kon ik me heerlijk krabben. Wat een genot! Daarna heel voorzichtig m’n hand weer teruggelegd en me weer laten vastbinden.

Donderdag 7 maart 2019, 11:00 – 22:00 uur Later op de ochtend, net voordat Miranda zou komen, werd mijn bed opgeschud en m’n kussen recht gelegd. De verpleegkundige liet me weer beloven dat ik niets zou doen en maakte me los. Eindelijk! Wat was ik blij met dat kleine stukje vrijheid en vertrouwen. Miranda had wat tijdschriften mee en ik vond ze wel leuk. Ik lees nogal graag en veel, en zeker deze magazines konden me wel bekoren. Dus opengeslagen en me in het eerste het beste stuk gestort. Althans, dat wilde ik. Maar na 4 zinnen dansten de letters voor mijn ogen en was al mijn energie weg. “Zie je, toch veel te weinig geslapen, dan krijg je dat” dacht ik nog. Maar na een paar keren het opnieuw geprobeerd te hebben, met wat rust ertussen, bleef het me niet lukken. Ook TV kijken bracht hetzelfde resultaat. Frustrerend gewoon. Wat niet frustrerend was, was dat ik niet meer vastgebonden hoefde te worden. Dat voelde echt als een overwinning voor mezelf. Miranda bleef de rest van de dag bij me en tegen de middag werd ons gezegd dat ik, als er plek vrij was, diezelfde dag nog naar een aparte kamer op de 10e verdieping zou kunnen. Helaas werd een paar uur later gezegd dat er nog geen plaats was. Maar dat dat zeer waarschijnlijk morgen wel het geval was. Later kwam het bericht dat ik nog steeds negatief testte op pneumokokken en dat de quarantaine opgeheven werd. Dat was dan wél weer erg positief. Na diverse bezoekers te hebben ontvangen en nadat Miranda weggaan was ben ik zo goed en kwaad als het ging gaan slapen, maar veel was ’t niet.

Zie ook het filmpje over IC-verworven spierzwakte van ICConnect, de stichting die zich speciaal inzet voor meer bekendheid rond het Post Intensive Care Syndroom.

10 november 2020

Zie voor het vorige deel van Riens verhaal hier. Voor het eerste deel, zie hier.
november 10, 2020
sepsisen1
Behandeling, Diagnose, familie, Gevolgen, Herstel, critical illness acquired weakness, familie, fixatie, jeuk, mondkapjes, pneumokokken, quarantaine, spier- en zenuwzwakte, vastgebonden
Laat een reactie achter