Mijn vrouw heeft in 2018 twee maal een ‘bacterie-aanval’ gehad gevolgd door ziekenhuisopname. Dit jaar in de maand juli ging het weer mis. De symptomen van een dergelijke aanval zijn ons inmiddels heel duidelijk. Het is ons ook duidelijk dat in die situatie snelheid van handelen en met name het (op tijd) toedienen van antibiotica zeer van belang is. Bij de tweede keer waren de symptomen op een woensdag heel erg duidelijk, ik heb erg mijn best gedaan om haar nog woensdagavond in het ziekenhuis te krijgen, maar dit is niet gelukt. Eerst donderdag bloed prikken en vrijdagochtend rond 10 uur pas naar het ziekenhuis. De arts die haar bij aankomst onderzocht reageerde niet op onze mededeling over de ‘sepsis ervaring’, hij deed zijn eigen onderzoeksprocedure en liet haar vervolgens opnemen naar aanleiding van hoge koorts (39,5) en lage bloeddruk (60/90). Nog steeds werd er geen antibiotica toegediend(!), pas ver in de middag werd de eerste antibiotica toegediend dankzij ingrijpen van een ‘wakkere’ verpleegster. Zo’n 40 kostbare uren ingrijpen gingen hiermee verloren !

Het merkwaardige van alle situaties is dat de medische behandelaar(s) bij het eerste contact steeds starten met hun standaard onderzoek. Onze inbreng betreffende een sepsis aanval wordt niet eens gehoord, laat staan er naar gehandeld. De ontstekingswaarde in het bloed was na bloedprikken op donderdag reeds boven de 200, op vrijdag echter al 487. Een angstaanjagende toename binnen één etmaal! Dit had voorkomen kunnen worden, nee, dit had voorkomen mòeten worden. Aarzeling en onwetendheid bij de medische behandelaar(s) in een dergelijke situatie maakt de impact van de aanval veel heftiger, de patiënt krijgt het veel zwaarder, ja dit kan zelfs fataal zijn. Daarom de volgende suggestie;

Patiënten die een sepsis-aanval gehad hebben voorzien van een medisch paspoort dat bij een eventuele volgende aanval de medische behandelaar helpt om sneller en effectiever te handelen. Veel levens, veel leed en veel kosten worden hiermee bespaard.