Onderstaand verhaal van Angelique laat zien wat de ‘eerste signalen’ van sepsis kunnen zijn maar ook hoe ‘rode vlaggen’ soms gemist worden, met alle gevolgen. De verpleegkundige in het ziekenhuis in Hoorn had aanvankelijk al een ‘niet-pluis-gevoel’, toch werd er niet echt geanticipeerd op een mogelijke of dreigende sepsis.
Ik ben Angélique Dammer een vrouw van 53 jaar. In september 2022 gingen mijn man en ik met onze boot varen richting Purmerend. Bij Purmerend aangemeerd, eten besteld wat tv gekeken en toen naar bed. Mijn man ligt altijd met de hondjes in het voorste gedeelte van de boot en ik in de punt van de boot (mijn man snurkt nog wel eens vandaar) Die nacht kreeg ik vreselijke buikpijn maar ook koorts en dat was nieuw. De buikpijn leek op de pijn die ik een jaar daarvoor had toen mijn borsten preventief heb laten verwijderen met reconstructie vanwege een BRCA-2gen, toen kreeg ik verstopping in mijn darmen. Dus ik dacht dat heb ik weer, alleen de koorts had ik toen niet. Tegenover onze boot had ik al een huisarts plaatje gezien bij een huis. Dus ik belde de huisarts op. Kon niet komen want ik kwam niet uit Purmerend, ik moest maar naar de Eerste hulp gaan in het ziekenhuis in Purmerend. Wij mijn dochter gebeld of zij en haar vriend naar ons toe konden komen dan kon mijn dochter met mijn man verder varen en ik ging met haar vriend dan naar de Eerste hulp. Daar zeiden ze, waarom bent u niet naar de huisarts gegaan, ja omdat ik daar niet wordt geholpen omdat ik hier niet woon. Ja maar nu kost dit uw eigenrisico. Geen probleem die is toch al op.
Ik moest plaats nemen in de wachtkamer. Net op het moment dat ik het gevoel had dat het niet langer moest duren, werd ik opgehaald. Ik kreeg eerst een infuus met vocht, toen gingen ze met een echo in mijn buik kijken. Ze zag niet echt iets bijzonders, veel ontlasting, maar wel iets anders maar dat kon ze niet verklaren. Er werd overlegd. Mijn bloeddruk was toen al laag. Ik werd met ambulance door gestuurd naar het ziekenhuis in Hoorn om een nachtje te blijven en ik kreeg een klysma. De volgende dag mocht ik naar huis met wat zakjes voor de ontlasting. De verpleegkundige vroeg aan de arts of dat wel verstandig was want mijn bloeddruk was nog erg laag. Maar de arts vond dat ik wel naar huis kon. Ik een taxi gebeld om mij naar Edam te brengen want daar stond mijn man met de boot, en gingen daar vandaan naar Volendam om daar twee dagen te overnachten. In Volendam gingen we de honden uitlaten en merkte ik dat ik niet meer op mijn rechterenkel kon lopen, dus halverwege zei ik, ik blijf hier wachten tot jij terug bent met de hondjes want ik kan echt geen stap meer verder zetten.
De volgende dag kon ik echt niet meer op mijn voet staan. Dus we gingen maar richting Amsterdam om zo weer naar huis te varen. Toen we de sluizen van Amsterdam uit waren, waaide het heel hard en wisten we bij de Haven vlak bij de sluis binnen te varen, ondertussen maar met 1 motor want de andere was stuk gegaan. Met veel pijn en moeite weten aan te meren aan de aanmeld stijger. Wij lopen naar het restaurant waar ook de Havenmeester was. Ik deed er wel een kwartier over om daar te komen. Wij vragen of we een nachtje mochten blijven. Dat mocht maar we moesten dan wel de boot verplaatsen. Mijn man zei: dat gaat niet want ik ben blij dat ik hem aan de kant heb weten te krijgen met die wind, en aangezien mijn vrouw ziek is en met deze wind gaat dat niet lukken. Gelukkig mocht ie blijven staan. De volgende dag mijn man mijn dochter weer gebeld of ze nu met haar broertje wilde komen om mij op te halen en mijn zoon bleef bij mijn man en hun zouden dan naar Alkmaar varen. Mijn dochter zette mij thuis af, en ik heb toen de huisartsenpost gebeld. De telefoniste nam mij gelukkig serieus en vroeg of ik naar hun toe kon komen, ik zei: ik zal even vragen of de buurman mij kan brengen (mijn dochter was alweer weg naar haar werk) Dus ik slow motion naar de buurman met mijn telefoon in mijn handen en aangebeld. Telefoon aan hem gegeven en hij verder gepraat met de telefoniste. Ik moest meteen komen. Mijn buurman schrok hoe ik eruit zag, hij dacht dat ik al met 1 voet in mijn graf stond. Bij de HAP bracht hij me met de rolstoel naar binnen waar ik moest wachten tot ik werd opgeroepen. Hij ging daarna zijn auto goed zetten. Ik werd al vrij snel geroepen, toen heeft een andere patiënt mij naar de arts gerold.
De arts deed wat testjes en stelde wat vragen en heeft toen een ambulance gebeld. Die stond er in no time. Nog eerder dan dat mijn buurman binnen was gekomen. Dus ik op de brancard geklommen en zei nog: maar mijn buurman weet nu niet dat ik weg ga. Dat komt wel goed zeiden ze. En daar ging ik naar Noord-West Ziekenhuis in Alkmaar. Bij de Eeerste hulp deur aangekomen ging bij mij het licht uit. Ik weet dat ik na de Eerste hulp op de AOA kwam te liggen, daar werkt mijn schoonzus en heeft mij ook gesproken daar. Ik weet helemaal niks. Maar dankzij mijn man die veel foto’s en video’s gemaakt. De artsen belde mijn man op dat ze nu gingen opereren, waarop mijn man zei: ik ben bijna in Alkmaar, kunt u nog even wachten zodat ik haar kan zien? Nee dat kon niet ik moest nu met spoed geopereerd worden……
Zie de sepsis-signalen op de website van Sepsis en daarna op deze pagina
Zie ook de info op de website Sepsis Nederland, op deze pagina
Angelique Dekker,
14-12-2025
